vox consulis illuxit C

1) становиться светлым, засиять ( tertio die sol illuxit C)

dies illucescit C, V, Su или impers. illucescit L, Sen etc. — светает

2) освещать, озарять ( aliquem luce clarā Pl)

3) обнаружиться, проявиться, заблистать (deinde Homen illuxit ingenium VP)

4) раздаться, послышаться ( vox consulis illuxit C)

il-lūcēsco (illūcīsco), lūxī, ere (in u. lucesco od. lucisco), I) anfangen hell zu scheinen, A) eig.: a) intr.: cum tertio die sol illuxisset, Cic. de nat. deor. 2, 96: cum illucescerent elementa mundi, Ambros. in Luc. 5, 5. – insbes. v. Tage = anbrechen, illucescet aliquando ille dies, Cic.: illuxit dies, Verg.: mit folg. Dat., nocte, cui illuxit dies caedis, Suet. – b) tr., jmd. bescheinen, ut mortales illuciscas luce clarā et candidā, Plaut. Amph. 547; u. so alqm, Plaut. Bacch. 256. – B) übtr., leuchten = sich zeigen, cum populo Romano vox et auctoritas consulis repente in tantis tenebris illuxerit, Cic. de leg. agr. 1, 24: clarissimum deinde Homeri illuxit ingenium, Vell. 1, 5, 1. – II) impers., illucescit, A) eig., es wird hell, der Tag bricht an, es tagt, cum primum illucescere coepisset, Aur. Vict.: ubi illuxit, Liv.: illuxit, amici, eamus ad raptae patrem, Sen. rhet.: citius illuxit, Sen. rhet. (Caes. b. c. 1, 23, 1 jetzt ubi luxit). – B) übtr., es erhellt = wird klar, si illuxerit, Cod. Iust. 5, 71, 10.

illūcesco or illūcisco ( inl-), luxi, 3, v. inch. n. and a. [in-lucesco].

Neutr., of the day or of the sun, to grow light, begin to shine, to break, dawn (most freq. in the tempp. perff.).

Lit.

Illucescet ille aliquando dies, cum tu, etc., Cic. Mil. 26, 69:

qui (dies) ut illuxit, mortui sunt reperti,

id. Tusc. 1, 47, 114:

ne hic tibi dies inluxit lucrificabilis,

Plaut. Pers. 4, 7, 2; cf.: pro di immortales, quis hic illuxit dies? Cic. Fragm. ap. Quint. 9, 4, 76; Ov. M. 7, 431:

dies (alicui),

Cic. Pis. 15, 34; id. Phil. 1, 12, 30; id. Ac. 2, 22, 69; id. Div. 1, 24, 50: ea nocte, cui illuxit dies caedis, on which arose the day, etc., Suet. Caes. 81:

cum tertio die sol illuxisset,

Cic. N. D. 2, 38, 96:

cum illucescerent elementa mundi,

Ambros. in Luc. 5, 5.—

Impers.: illuxit, it was light, day had dawned (very rare; not in Cic.; perh. not in Cæs.; for in B. C. 1, 23, 1, luxit is the better reading;

v. Oud. ad loc.): ubi illuxit,

Liv. 1, 28, 2; 2, 65, 1; 7, 14, 9.—

Trop.:

cum populo Romano vox et auctoritas consulis repente in tantis tenebris illuxerit,

Cic. Agr. 1, 8, 24:

clarissimum deinde Homeri illuxit ingenium,

Vell. 1, 5, 1. — Impers.:

apud quem si illuxerit, non universa pretia in patrimonium tuum processisse,

shall be made clear, apparent, Cod. Just. 5, 71, 10.—

Act., to shine upon, give light to (Plautin.):

(nox) ut mortales illucescas luce clara et candida,

Plaut. Am. 1, 3, 49:

scelestiorem nullum alterum,

id. Bacch. 2, 3, 22.

illūcesco or illūcisco ( inl-), luxi, 3, v. inch. n. and a. [in-lucesco].

Neutr., of the day or of the sun, to grow light, begin to shine, to break, dawn (most freq. in the tempp. perff.).

Lit.

Illucescet ille aliquando dies, cum tu, etc., Cic. Mil. 26, 69:

qui (dies) ut illuxit, mortui sunt reperti,

id. Tusc. 1, 47, 114:

ne hic tibi dies inluxit lucrificabilis,

Plaut. Pers. 4, 7, 2; cf.: pro di immortales, quis hic illuxit dies? Cic. Fragm. ap. Quint. 9, 4, 76; Ov. M. 7, 431:

dies (alicui),

Cic. Pis. 15, 34; id. Phil. 1, 12, 30; id. Ac. 2, 22, 69; id. Div. 1, 24, 50: ea nocte, cui illuxit dies caedis, on which arose the day, etc., Suet. Caes. 81:

cum tertio die sol illuxisset,

Cic. N. D. 2, 38, 96:

cum illucescerent elementa mundi,

Ambros. in Luc. 5, 5.—

Impers.: illuxit, it was light, day had dawned (very rare; not in Cic.; perh. not in Cæs.; for in B. C. 1, 23, 1, luxit is the better reading;

v. Oud. ad loc.): ubi illuxit,

Liv. 1, 28, 2; 2, 65, 1; 7, 14, 9.—

Trop.:

cum populo Romano vox et auctoritas consulis repente in tantis tenebris illuxerit,

Cic. Agr. 1, 8, 24:

clarissimum deinde Homeri illuxit ingenium,

Vell. 1, 5, 1. — Impers.:

apud quem si illuxerit, non universa pretia in patrimonium tuum processisse,

shall be made clear, apparent, Cod. Just. 5, 71, 10.—

Act., to shine upon, give light to (Plautin.):

(nox) ut mortales illucescas luce clara et candida,

Plaut. Am. 1, 3, 49:

scelestiorem nullum alterum,

id. Bacch. 2, 3, 22.

illūcesco or illūcisco ( inl-), luxi, 3, v. inch. n. and a. [in-lucesco].

Neutr., of the day or of the sun, to grow light, begin to shine, to break, dawn (most freq. in the tempp. perff.).

Lit.

Illucescet ille aliquando dies, cum tu, etc., Cic. Mil. 26, 69:

qui (dies) ut illuxit, mortui sunt reperti,

id. Tusc. 1, 47, 114:

ne hic tibi dies inluxit lucrificabilis,

Plaut. Pers. 4, 7, 2; cf.: pro di immortales, quis hic illuxit dies? Cic. Fragm. ap. Quint. 9, 4, 76; Ov. M. 7, 431:

dies (alicui),

Cic. Pis. 15, 34; id. Phil. 1, 12, 30; id. Ac. 2, 22, 69; id. Div. 1, 24, 50: ea nocte, cui illuxit dies caedis, on which arose the day, etc., Suet. Caes. 81:

cum tertio die sol illuxisset,

Cic. N. D. 2, 38, 96:

cum illucescerent elementa mundi,

Ambros. in Luc. 5, 5.—

Impers.: illuxit, it was light, day had dawned (very rare; not in Cic.; perh. not in Cæs.; for in B. C. 1, 23, 1, luxit is the better reading;

v. Oud. ad loc.): ubi illuxit,

Liv. 1, 28, 2; 2, 65, 1; 7, 14, 9.—

Trop.:

cum populo Romano vox et auctoritas consulis repente in tantis tenebris illuxerit,

Cic. Agr. 1, 8, 24:

clarissimum deinde Homeri illuxit ingenium,

Vell. 1, 5, 1. — Impers.:

apud quem si illuxerit, non universa pretia in patrimonium tuum processisse,

shall be made clear, apparent, Cod. Just. 5, 71, 10.—

Act., to shine upon, give light to (Plautin.):

(nox) ut mortales illucescas luce clara et candida,

Plaut. Am. 1, 3, 49:

scelestiorem nullum alterum,

id. Bacch. 2, 3, 22.